«چیزی به عنوان فقط منظره وجود ندارد.»/جولی موراتو
آغاز بهار با تصویر طبیعت و تصویر طبیعت با منظره و منظره با امر سیاسی گره خورده. این گره‌خوردگی امر سیاسی با منظره بدین معنا است که مواجهه‌ی ما با حتی بدیهی‌ترین تصویر (یعنی طبیعت)، مواجهه‌ای متاثر از رویدادهایی است که در آن در حال رقم خوردن است: وقتی ما به یک منظره‌ی طبیعی نگاه می‌کنیم، آن را با تمام پیشینه، برداشت‌ها و تلقی‌های فرهنگی، تاریخی، قومی و نژادی‌مان می‌نگریم. از این رو است که داوری و درک ما از تصویر منظره متاثر از تمامی اتفاقاتی است که در زیست روزمره‌مان آن را تجربه می‌کنیم. رویدادهایی که به شکل خلاصه می‌توان آن را «عاملیت سیستم‌های فرهنگی اجتماعی و سیاسی بر امر طبیعی» نامید.
ویترین یک گالری محل طلاقی هنرِ متحقق شده است با امر عمومی و اجتماعی. ویترین، دعوتی تلویحی است از شهروند برای ورود به تصویر. دیالوگ و فراخوانی از سوی هنر رسمیت یافته خطاب به هنرِ جاری. امسال گالری سو به بهانه‌ی فرارسیدن سال نو، ویترین‌های مشرف به خیابان پورموسی را با تصاویری از منظره مزین کرده بود. سه تصویر که روح حاکم بر هر کدام‌شان، به شکلی خفیف، و با آن نرمی بیان صامت هنرمندانه، بر سیاسی‌شده بودن امر طبیعی تاکید داشتند. و هر کدام به اقتضای خود.
ونوشه گل‌ها و گیاهانی که طی چند سال اخیر به تصویر کشیده را پیکسلایز کرد و درون یکی از پنجره‌های طبقه‌ی اول ساختمان سو نصب کرد. موژان یعقوبی خطوط محیطی گل‌ها و گیاهانش را روی شیشه طوری به تصویر کشید که یکی از نقاشی‌هایش در مرکز تصویر را دربرگرفته باشند. و هادی صادقی‌پور هم پنجره‌ی راهروی طبقات اول و دوم را با بنری از یکی از نقاشی‌هایش با عنوان The Landscape طوری به یکدیگر متصل کرده بود که درست در فضای بین بنر و شیشه، یک شاخه درخت از درون دیوار گالری بیرون زده باشد و یک تاب روی شاخه آویزان شود.
در تمام این تصاویر چیزی دست‌کاری شده، از آشنابودگی پیشینش فاصله گرفته و پرسشی طرح می‌کند: «منظره امروز چگونه است؟».
