نمایش زمین/ بازی به تقابل و درهم‌پیچیدگی لطافت و خشونت می‌پردازد. همزمان که گلستانی در چشم‌انداز است و شعله‌ای را هم در خود نگه می‌دارد، می‌توان از بین خمِ ظریف و فریبنده‌ی ساقه‌ها و گل‌ها، اخگرها را دید. دیده‌شدنی با یک‌سر ویرانی و یک‌سر/ زندگی. پیچش و هم‌آمیزی رنگ‌ها و فرم‌های لطیف با حسی از گزندگی، حلقه‌هایی را می‌سازد که تداعی‌گر سرزمینی ویرانگر و جادویی‌ هستند.
دستهای منوّری که آتش یا گلی را پیشکش می‌کنند، برای من تداعی‌گر حضور انسان به عنوان نیروی مصرف‌کننده، مختل‌کننده، لذت‌بَرَنده و در حال تعامل با طبیعت است، جهانِ زنده‌ای که بی‌نهایت زندگی درون خود دارد. دنیاهایی درون هم، پیچ در پیچ و سحرآمیز.
می‌خواهم هر بار که ساقه‌ی ظریف یا خشکِ ‌برگی را می‌بینم از لمس آن فراتر بروم و بدانم تنها نظاره‌گر یک گل نیستم، من شاهد جادوی شکافتن دانه‌ای هستم، از خودم می‌پرسم آیا وقتی مسحور طبیعت می‌شوم، ارتباطم را با واقعیت از دست می‌دهم یا واقعیت‌های گمشده را پیدا می‌کنم؟
.
.
.
.

[گلها(ی) جاودانه دَندَنه میکردند. دامنه‌ها او را گاهواره می‌جنباندند. جانورانی با جلالِ افسانه می‌پلکیدند. ابرها کُپه می‌شدند روی دریای بلند: ابدیتی از اشکهای گرم.
توی بیشه مرغی‌ست. آوازِ او تو را می‌ایستاند و از شرم سرخ می‌شوی.]
.
.
آرتور رمبو ترجمه‌ی بیژن الهی