جهان خاکستری نیست. از رگه های سیاه و سپیدِ چسبیده به هم تشکیل شده. نبردی دائمی میان دو چیزِ مخالف با هم. مرگ و زندگی، نیکی و پلیدی … امید و ناامیدی. آمیختگی و نبردِ میان واقعنگری و رویاپردازی است که به مفاهیم امید و ناامیدی شکل میدهد. اساطیر ایرانِ کهن، همواره آوردگاهِ چنین نبردهایی بوده. گاهی گیهان به ریشخندمان میگیرد و در ژرفای سیاهی، سپید عمل میکنیم. این کتاب و نمایشنامه نیز چنین است؛ همانطور که بیضائی گفته: «آرش» نوشتهی من، فرزند ناامیدی است و در ناامیدی کامل دست به کاری میزند.