احتمال انقراض

آنها در فصل سرد سال، در شب‌های گرمخانه، در کنار یکدیگر با پتوهایی غالباً با نقش‌مایه‌ی پلنگ از خود محافظت می‌کنند، مانند اینکه بخواهند شکلی از نیاز را به‌ قدرتی غریزی پیوند بزنند یا هم‌زمان به خشونت و ترس در نزدیکی خود اشاره کنند.

در بخش اصلی این پروژه‌ی مشارکتی تعداد هشت دوربین عکاسی آنالوگ اتوماتیک، به زنان آسیب‌دیده از شرایط جامعه سپردم تا آن‌ها، از دید خود و بدون هیچ محدودیتی، هر آن‌چه برایشان جالب و قابل توجه بود را ثبت کنند، تا شاید ابعاد دیگری از زندگی آنها دیده شود. تعدادی از این زنان اوراق هویتی نداشتند یا تبعه‌ی ایران نبودند و در طی این سالها به دلیل فعالیت‌های مجرمانه بارها به زندان افتاده بودند. با آن‌که هیچ تضمینی برای بازگشت دوربین‌ها و نگاتیوهای عکاسی نبود، اما علاوه بر بازگرداندن دوربین‌ها در سلامت کامل، این نکته قابل توجه بود که آن‌ها در کارشان بسیار دقیق، وقت‌شناس و اخلاق‌مدار بودند. انگار تا پیش از این هیچ‌گاه به آن‌ها اعتماد نشده بود تا ثابت کنند مسئولیت‌پذیرند و صاحب‌نظرگاه.

حاصل مشارکت زنان در این پروژه‌ی تصویری استنادی است تا به میانجی آن در تغییرات منزلت اجتماعی انسان‌ها تأمل کنیم، چراکه همچون روند این همکاری، بسیاری از رفتارهای ما حاصل شرایط اجتماعی است که در آن گنجانده شده‌ایم.

در بخش دیگر این پروژه، پرتره‌های این زنان را در حاشیه‌های پایتخت بازنمایی کردم. پرتره‌هایی که معرف وضعیت کنونی آن‌ها در شرایطی غیرطبیعی اما آرزومندانه‌‌شان است. این زنان در زمینه‌هایی سبزرنگ و بیضی‌شکل، این بار خود در رَحِم شهری قرار گرفته‌اند که در آن تاب و توان متولد کردن فرزندی ندارند. فرزندی که اگر جایی هم متولد شده، اما از روی نیاز به احتیاجی دیگر سپرده شده است. تا آنجا که چگونگی احتمال انقراض به سان پژواکی بی‌پایان، قابل پرسش شود.