همواره علاقه به جا گذاشتنِ یادگاری از دورانِ غارنشینی انسان‌ها همراه بشر بوده است. یادگاری هایی روی مرزِ بین جاودانگی و فراموشی؛ کشف شدن بعد از سال ها یا به بادِ فراموشی سپرده شدن. گرافیتی نیز که هنری است آزاد، بومش از جنس دیوار است و به وسعت شهر که ارتباط مستقیم ولی ناخودآگاه به همان میلِ به جا گذاشتن رد‌پا که از بدوِ گروهی زندگی کردن بشر همراه او بوده است، دارد. این امضاها و نقش ها، درب ورودی است به دنیای هر گرافیتی نویس و هنرمندِ شهری. گرافیتی اصولا پدیده‌ای است زاده شده از دلِ شهر شهرنشینی بنا بر این گرافیتی در اقصی و نقاط دنیا با ترکیب شدن با فرهنگ و محیط هر مکان شکل گرفته است. در ایران هم همین گونه بوده است و فرهنگ گرافیتی در ایران از ابتدا شروع به آمیزش با ادبیات غنی، فرم های خوشنویسی و نقوش ایرانی کرد که این خود یک رکن بزرگ در منحصر بودن این جریان در ایران است. عمقِ غارِ خاموش نیم نگاهی است به حال و هوا و سرشتِ گرافیتی ایران از چشم انداز سه هنرمندِ این زمینه. در این نمایشگاه شاهد آمیزشِ سبک گرافیتی از دیدگاه کهن و کلاسیک با خط نگاری و مینیاتور و نقاشی‌ ایرانی هستیم. مرزی بین جاودانگی و فراموشی، مرزی بین زیر و روی زمین، مرزی بینِ شرق و غرب.

گزارش نمایشگاه:
گرافیتی جریان زنده‌ی هنرهای تجسمی در سطح خیابا‌ن‌هاست. همانطور که در تاریخی‌ترین حالت، دیوار نخستین سطح اثر‌پذیر برای آنچه امروز نقاشی می‌نامیم بوده است، گرافیتی خواسته یا ناخواسته این سنت را زنده نگه داشته و در حیات پویا‌ی خود تنها چیزی که نیاز قطعی‌اش بوده دیوار است.
جدا از بحث تکنیکال در چگونگی اجرا، آنچه گرافیتی را معنا می‌کند رویارویی‌مان با این عبارات است:
سرعت، خیابان، جامعه، انتقاد، اعتراض، قانون‌گریز، یاغی، مستقل، جوان، طنز، تلنگر، تلخ، بی‌باک و از این دست.
شکل قانونی گرافیتی که بهتر است برای تمایز دیوارنگاری شهری خطابش کنیم، نه هرگز حامل آن زیبایی‌شناسی بکر هنرمندان گرافیتی است و نه در معنا ذهن را به چالش می‌کشد. معمولاً در دیوارنگاری شهری با تزئینات مواجه می‌شویم، اما گرافیتی اگر به قصد تزئین هم باشد با منطق حاکم سازگار نیست و روحیات هنرمند را بازتاب می‌کند. فرصت تماشای آثار هنرمندان گرافیتی در فضای گالری با شکل و شیوه‌ای که تمایل هنرمند گرافیتی است، امکانی تازه را در مواجهه‌ی مخاطبان با این گونه‌ از تصویر فراهم می‌کند.