متولد ١٣٧٣، تهران، ایران. غار، اولین سرپناه بشر، نقطه ای دنج که در آن ژرفایش و مراقبه با خود صورت می‌گیرد. نقطه ای کور و معمولا تاریک که زادگاه نور و خلاقیت است. غار آخرین سرپناه بشر در زندگی سریع و پر هیاهوی شهری خواهد بود.
غار فعالیت خود را از سال ۸۶ با نوشتن اسم خود با فرم های خطِ فارسی در سطح شهر آغاز کرد و همواره یکی از فعال ترین گرافیتی نویس ها در صحنه ایران بوده است. علاقه و تمرکز او به فرم های حروف در سبک نویسی گرافیتی فارسی منجر شد تا با دنیای خطاطی کهن آشنا شود. به نظر او دنیای خط رابطه ای مستقیم با گرافیتی امروزی دارد؛ میل به زیبا نویسی، پرورش سبک در نوشتن و هویت بخشیدن به حروف. او پس از چند سال تجربه و یادگیری خوشنویسی توانست تا با هم درآمیختن تجربیات بصری شخص خود از دنیای خط و گرافیتی هویتی نو در سبک نویسی گرافیتی ایران بدست آورد. به نظر غار، گرافیتی، خطاطی از جنس شهر و خیابان است .
غار
