فراموشم مکن
در آن دشت
بر فراز ابرها
کوه ها را دیدم و گل های آبی را.
صدای باد در گوشم ، نرمی شبنم بر پوستم،
پلک زدم تا شاید بیشتر ببینم.
چرخیدم، گریستم،
میدانستم میروم و خاطره* گم میشود. تجربه کم¬رنگ می¬شود.
صحنه را همیشه در پیش چشمانم میخواستم. گل ها را. مه¬های سفید بهاری را.
خاطره* حتی در لحظه حضور هم مخدوش است.
معنای منظره (روان بیننده) بر خاطره* آن موثر است.