توبیاس ارتل در مقاله‌ای با عنوان «کار انتزاعی هنر»، ده استدلال درباره‌ی منطق کار هنری و تمایز آن با منطق کار در سرمایه‌داری ارائه می‌کند. او مقاله‌اش را با نقل قولی از آدورنو شروع کرده که می‌گوید هنرمندان از اساس چیزهایی تولید می‌کنند «که نمی‌دانند چیست». از دید آدورنو، این نوع از کار، یک فرم آرمان‌شهری است؛ به این معنا که کار هنری رابطه‌ای با دنیا می‌سازد که فراتر از دانسته‌های اکنون است. ارتل با مقایسه‌ای این نظر با دیدگاه مارکس در مورد کار و ارزش افزوده، ذکر می‌کند که به زعم مارکس، چنین نوعی از کار، «کار انتزاعی» محسوب می‌شود.

آدورنو، عدم آگاهی مطلق ھنرمند و تنش میان اثر ھنری و تولید را یک فرم آرمان‌شهری قلمداد می‌کنند و ارتل در پیوند نظریه‌های آدورنو و مارکس، کار ھنری را شکلی از عقلانیت می‌داند که آزاد شده و با نظام عقلانی و ناخودآگاه کار در کاپیتالیسم، که ندانستن ماهیت آن نوعی از عدم آزادی را نشان می‌دهد، تفاوت دارد. ارتل می‌گوید چنانچه ھنرمند بتواند در چارچوب پویایی نیروی تولید اجتماعی بدون در نظر گرفتن ھدف انباشت سرمایه به کار بپردازد، کار او در فرمی آرمان‌شهری تجسم می‌یابد.

نمایش اخیر با گردهم‌آوری آثار هنرمندان ایرانی از چند نسل مختلف، تلاش می‌کنند بر چنین جنبه‌ای از کار هنری، یا چنانچه صحبت آن شد، «کار انتزاعی»، تکیه کند. کار هنرمند ضمن پیوند با ماهیت و محتوای اثری که به وجود آورده، از آن فاصله دارد و همین فاصله، که فرصتی برای خوانش بعد تاریخی- اجتماعی این. آثار محسوب می‌شود، موضوع این نمایش است.

شیرین قره ویسکی

هنرمندان:

فریدون آو، ناصر بخشی، امید بنکدار، رامتین زاد، کوروش شیشه گران، مجتبی طباطبایی، رضا عابدینی، لیلی متین دفتری، اردشیر محصص، بیژن صفاری، یاسمن خالقی، شادی سلیمی، پانیذ سهرابی، ندا غیوری، حمیدرضا فرحناکی، جلال مشهدی فر، سپهر مصری، پریناز گودرزیان، تورج نبیی