به من بگو چی واقعیه.

خاطرات با تکرار و بازگشت مدام، تغییر پیدا می‌کنند. هنگامی که حقیقت اینگونه دستکاری شده به ما برمی‌گردد، چگونه می‌توانیم از واقعی بودن اکنونمان اطمینان حاصل کنیم؟ واقعیتی که هریک از ما در هر روز و هرثانیه آن را تجربه می‌کنیم شکننده است؛ آیا احساستی که روی قلب‌هایمان خراش می‌اندازند واقعی‌اند؟ آیا می‌توانیم از تمام وقت‌هایی که خوشحالی تمام بدنمان را پر کرده بود، با قطعیت صحبت کنیم؟ درحالی که هیچ‌چیز آنطور که دیده می‌شود نیست. مگر نه اینکه  حتی وقتی آرزویمان در دست‌هایمان نشسته باشد، غم از دست دادنش همچنان برایمان دلتنگی دارد؟

گاهی ترس‌هایی ریشه‌دار و قدیمی راه خود را دوباره به اکنون ما پیدا می‌کنند و زمان در این جریان دوست هیچ‌کس نیست. ترسی که فکر می‌کنیم شاید در گذشته جا مانده باشد، راه خود را به اکنون ما باز می‌کند.

در این مجموعه شخصیت دلقک به مثابه‌ی رویارویی با ترسی در گذشته، از نو ساخته شده تا کشته شود. دلقک به عنوان یکی از تاثیرگذارترین شخصیت‌های ساخته‌ی بشر، با ابروهایی بزرگ، آرایش زیاد، لب‌هایی به اندازه‌ی خنده‌ی ترسناک بزرگش و ناتوانی ما در خواندن احساساتی که می تواند در این چهره‌ی پنهان شده در آرایش نهفته باشد، می‌تواند به کابوس انسان تبدیل شود- واقعیتی دستکاری شده و ترسناک.

پانیذ سهرابی در مجموعه‌ی “بیشتر چیزها واقعی نیستند” با بازی با فرم بدن انسان و جابه‌جا قرار دادن هر قسمت در نهایت «گونه‌ای ناکامل از انسان» را می‌سازد که همان نقطه‌ی صفری از بودن است که برای این موجودات به مثابه‌ی آزادیست. اگر بدن در قالب خطی کشیده شده دور انسان، او را محدود می‌کند، این موجودات به بودنی از جنس رهایی رسیده‌اند.