چرا در مورد استقلال طراحی صحبت می شود؟
طراحی در برهه ای طولانی از تاریخ صرفا در جدی ترین حالت ستفاده می شده. طراحی ها طرح هایی آزادانه بودند كه پروسه ی فكری افراد را با زبانی همگانی و قابل فهم بیان می كردند. طراحی ها علاوه بر ندا دادن از آن اثری كه در نهایت قرار بود تولید شود، نماینده ي جریان خالص فكری بودند.
به عنوان پیش طرحی براي تولید اشیاء، نقاشي ها، مجسمه ها و دیگر صنایع اینكه امروز مدیوم طراحی تا این اندازه مورد توجه قرار گرفته عجیب و دور از انتظار نیست. زمانه‌ی ما زمانه ی طراحی كردن است، چرا كه طراحی علاوه بر اتصال مستقیمش با بدنه ی اصلی اثر -در جهان پسا دوشانی- یعنی ایده، زمینه ای آزادانه براي خلق اثر است، آزادی ای كه آخرین دغدغه ی انسان معاصر و متمدن است. طراحی از این جهت آزاد است كه كیفیت ساختاری و تكنیكی اش بر خلاف اثر هنری یا سازه ی اصلی مورد قضاوت قرار نمي گیرد. چرا كه ایده تازه از ذهن آمده و در جهان بیرونی نقش بسته و در این مرحله تنها چیزی كه مورد سنجش و قضاوت قرار میگیرد ایده و تفكر است. طراحی مدیوم دورانی است كه در آن فردیت و ذهنیت هنرمند بیش از اثر نهایی و همینطور ایده از فرم اهمیت بیشتری دارد. از آنجا كه می توان طرح های پیدا شده در غارها را، كه توسط انسان هاي نخستین كشیده شدند، طراحی خواند، طراحی قدیمی ترین مدیوم هنری كشف شده محسوب میشود. اما تمركز بر روی این مدیوم و مستقل دانستن آن به واسطه های ویژگی هایی كه پیش تر گفتم پدیده ای متاثر از كاركرد هنر و رویكرد انسان در عصر معاصر است.

هنرمندان:
سپهر حاجی‌آبادی، مائده سالار، نیاز آزادی‌خواه، علی ملک، پارسا مستقیم، رضا بنگیز، رعنا دهقان، محمدعلی نیکو رأی.