ما موجوداتی در-زبانی هستیم، منظور از زبان نه صرفا نظامی که از طریق آن می‌نویسیم و می‌خوانیم، بلکه سیستم یا سازوکاری است که طبیعت‌مان در نسبت با آن پسین (متأخر) است؛ سیستمی به مراتب گسترده‌تر: زبان به معنای جهان زبان‌شناختی. پرسش اساسی‌ام در مجموعه‌ی «من چیزها را نمی‌سوزانم» این بود که چطور می‌توان از مرزهای بازنمایی فراتر رفت و دور شد و همزمان در بستری انتزاعی، اثر را روایتمند کرد. برای نزدیک شدن به این منظور از تمهیداتی نظیر تکرار و خلل، طنز و مهم‌تر از همه، فضا بهره بردم. از روایت‌هایی فردی و اجتماعی‌ که در طول زمان خلق مجموعه با آن‌ها مواجه می‌شدم استفاده کردم. تمام روایت‌ها روی بستری انتزاعی رقم خورده‌اند، خودِ این بستر در کوچک‌ترین واحد تصویری‌اش (یعنی مربع) برایم حامل مفاهیم گسترده‌ای است که به طور خلاصه برای توضیح آن می‌توانم از واژه‌ی سیستم استفاده کنم.

هادی صادقی پور