هنر متوالی
بسیاری تاریخ کمیک استریپ به معنای داستان مصورِ امروزین را از دوره‌ی ویکتوریایی و مشخصاً سال ۱۸۳۷ با ماجراهای ابادیا الدباک (The Adventures of Obadiah Oldbuck) در نظر گرفته‌اند، هرچند که پیشینه‌ی روایتگری تصویری را می‌توان تا طومارهای مصری، سفالینه‌های دوره‌ی نوسنگی و حتی تصاویر به جامانده از انسان شکارچی گردآورنده در غار‌ها به عقب برد. جدا از گمانه‌زنی‌ها درباره‌ی ابتدای تاریخ کمیک استریپ آنچه قطعیست رابطه‌ای تنگاتنگ میان نقاشی و ادبیات است. یکی از مخلوقات ناشی از قرابت نقاشی و ادبیات کمیک استریپ است؛ شیوه‌ای خلاقانه، عمیق، گاه با ظرافت‌های طنازانه و گاه کاملاً جدی، با ظاهری سرگرم‌کننده و از همین جهت بسیار تأثیرگذار.
از طرفی با توجه به ذات تصویرسازانه و در عین حال رواییِ نگارگریِ ایران از رَبع رشیدی به این سو تا نقاشی‌هایی که صنیع الملک برای قصه‌های هزار و یک شب کشید، نزدیکی حیرت انگیز نقاشی و ادبیات در تاریخ تصویری ایران را درمی‌یابیم که بی شباهت به جوهره‌ی کمیک استریپ نیست.
از پیچ و خم روایت‌های تصویری گذشته‌ایم تا امروز در نمایش هنر متوالی آثار هشت نفر از جوان‌های دلباخته‌ی کمیک استریپ را تماشا کنیم. جوان‌هایی که صد البته ظاهر آثارشان کمیک استریپ در معنای غربی‌اش را نمایندگی می‌کنند اما با غور کردن در جهان تصویری‌شان سویه‌های ظریف و لطیف حوزه فرهنگ شرق و شرق میانه را می‌یابیم.
امروز که کمیک استریپ از وضعیت آرمانی خودش یعنی چاپ با تیراژ بالا فاصله گرفته و اساساً مکان اصلی انتشارش را باید در فضای نت بیابد، ما در مجموعه‌ی سو بر آن شدیم تا فرصتی ایجاد کنیم که مخاطبان و برخی از هنرمندان فعال به شیوه‌ی کمیک استریپ بتوانند از نزدیک روایاتشان را واکاوی کنند. در نهایت چیزی که از ریشه‌های غربی یا شرقی کمیک استریپ بسیار مهمتر است، بیدار نگه داشتن این گونه‌ی مواجهه با تصویر است و به تبعش توجه به جوانانی که سخت مشغول قصه و تصویراند.

علی پورآذر، احسان میرزایی، مترو، کیمیا پناهی، عرفان صالحی، اکوان، جنت، آرش ظریفیان