در داستان، حرکت و سفر و از نقطه‌ای به نقطه‌ای رسیدن برایم مطلوب است اما در نقاشی، ایستایی و سکون را دوست دارم. حرکت، قصه خلق می‌کند و من به نقاشی روایتگر و قصه‌گو بی‌علاقه‌ام. شیفته شمایلم چون حرکت ندارد، کاری نمی‌کند و نشسته یا ایستاده، تا ابد از جایش تکان نمی‌خورد. عاشق نقاشی‌هایی هستم که حرفی برای گفتن ندارند. 
با این حال در شمایل حرکت مخفیانه‌ای هم احساس می‌شود. شاید با تکرار بی‌وقفه می‌خواهم مثل یک دستگاه ثبت، این حرکت مداوم و نادیدنی را ترسیم کنم، اغلب موفق نیستم اما بی‌اندازه برایم شیرین است. مثل دستگاه لرزه‌نگار خرابی که از ثبت لرزه‌ها عاجز است اما به هر حال زلزله او را هم تکان می‌دهد.